Η Ανεργία και η υποκρισία των "αναπτυξιολάγνων" "αυτοδιοικητικών" με "περιφερειακή συνείδηση" του αστικού μπλοκ εξουσίας

 του Νίκου Δινόπουλου

Είναι δυνατόν και πως οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις μπορούν να γίνουν η «η σπίθα που θα βάλει φωτιά στον κάμπο» των γενοκτονικών μνημονίων και στην ανατροπή του κεντρικού σχεδιασμού του αστικού μπλοκ εξουσίας;

Η απάντηση είναι ναι, εφόσον συνυπάρξουν μια σειρά από αναγκαίες προϋποθέσεις…

Το διεκδικητικό πλαίσιο (το αίτημα ή τα αιτήματα) να είναι σαφέστατο στους στόχους που θέτει, να υπηρετεί όντως -στο δια ταύτα- τα συνολικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, τον κόσμο της εργασίας και όχι απλά να διακηρύσσεται ρητορικά ή να προκύπτει μέσα από λογικούς συνειρμικούς συλλογισμούς. Ενδεικτικά, κεντρικό αίτημα και διεκδίκηση σήμερα δεν μπορεί να είναι άλλο από τη μείωση του εργάσιμου χρόνου και την τιμή της εργατικής δύναμης με δρακόντεια νομοθετική ρύθμιση: Σταθερή εργασία, κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής εργασίας με ανώτατο νόμιμο ωράριο 35 ωρών, 5νθήμερο – 7ωρο και κατώτερο βασικό μεροκάματο – μισθό – σύνταξη που να διασφαλίζει μια αξιοπρεπή επιβίωση.

«[…] αν παραβλέψουμε τα τελείως ελαστικά όρια της εργάσιμης ημέρας, η ίδια η φύση της ανταλλαγής εμπορευμάτων δε βάζει καθόλου όρια στην εργάσιμη ημέρα, επομένως και στην υπερεργασία. Ο κεφαλαιοκράτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν αγοραστής όταν προσπαθεί να μεγαλώσει όσο γίνεται την εργάσιμη ημέρα, και αν είναι δυνατό, να κάνει τη μιαν εργάσιμη ημέρα δυό. Από την άλλη μεριά η φύση του εμπορεύματος που πουλήθηκε περικλείνει ένα όριο στην κατανάλωσή του από τον αγοραστή και ο εργάτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν πουλητής όταν προσπαθεί να περιορίσει την εργάσιμη ημέρα σ’ ένα καθορισμένο κανονικό μέγεθος. Επομένως έχουμε εδώ μιαν αντινομία, δίκαιο ενάντια σε δίκαιο, και τα δυό εξίσου κατοχυρωμένα από το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Και ανάμεσα σε δυό ίσα δίκαια αποφασίζει η βία. Γιαυτό, στην ιστορία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής η ρύθμιση της εργάσιμης ημέρας παρουσιάζεται σαν πάλη για τα όρια της εργάσιμης ημέρας —πάλη ανάμεσα στο συνολικό κεφαλαιοκράτη, δηλ. την τάξη των κεφαλαιοκρατών, και στο συνολικό εργάτη, δηλ. την εργατική τάξη».

Καρλ Μαρξ Το Κεφάλαιο τ.1ος

«Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι. Εἰκόνα

Γυρίζει μόνος
στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ
συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.
Ὠχρὸς
μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος
νερὸ τρεχάμενο στὰ ρεῖθρα, ὠχρὸς
ἕλληνας.
Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του
κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ
ποὺ καταλύει
τὴ νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ἐλιὰ
γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ
αἰσθάνεται
πὼς ὅλα χάθηκαν.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος
τὰ χέρια στὶς τσέπες του
σὰν δυὸ χειροβομβίδες.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.
Ἄνθη τῆς λεμονιᾶς
λουλούδια τοῦ ἀνέμου
στεφάνωσέ τον Ἄνοιξη
τὸν κλώθει ὁ θάνατος».

Νίκος Καρούζος

www.kozani.tv

10 Μάιος 2014